THE GODFATHER – Ο νονός 1972 (Francis Ford Coppola):

Η τρίπτυχη ιστορία του «Νονού», είναι απλά και ξεκάθαρα η καλύτερη γκανγκστερική ταινία που έγινε ποτέ, μια προσαρμογή του μπεστ σέλερ του Mario Puzo, γύρω από τη Μαφία, που τιμήθηκε με πολλά Όσκαρ. Η ταινία εξετάζει με σαιξπηρικές φιλοδοξίες την φύση της εξουσίας και της διαφθοράς, στο μικρόκοσμο μιας αμερικάνικης οικογένειας, ιταλικής καταγωγής η οποία δεσπόζει ανάμεσα στους ηγέτες του οργανωμένου εγκλήματος που καταδυναστεύουν την μεταπολεμική Αμερική. Οι σκοτεινές προθέσεις των μελών της, η ευθύνη του καθενός απέναντι στα υπόλοιπα πιο αδύναμα μέλη της, η απόλυτη ανάγκη για την εξασφάλιση του σεβασμού, η κληρονομιά ενός θρυλικού πατέρα-αφέντη, ο ακήρυκτος πόλεμος μεταξύ αυτών που διαχειρίζονταν το βρώμικο χρήμα… Όλα αυτά αποδίδονται με δυνατές, σχεδόν πρωτόγνωρα σκληρές, ερμηνείες υπό το πρίσμα μίας συμπαγούς σκηνοθεσίας και με την εκφραστική ικανότητα μίας εκπληκτικά σκοτεινής φωτογραφίας. Η βία στο έργο του Coppola είναι τελετουργική. Σχεδόν κάθε σκηνή βίας είναι δομημένη έτσι ώστε παράπλευρες λεπτομέρειες πριν την κατεξοχήν πράξη να μας προειδοποιούν και άλλες κατά την διάρκεια ενός φόνου να συμπληρώνουν την σκηνή με έναν παράδοξο τρόπο. Το καστ είναι θρυλικό, με τους Marlon Brando, Al Pacino, Robert Duvall, Diane Keaton, Robert De Niro (στο δεύτερο μέρος), να κάνουν ένα μοναδικό πέρασμα από τον κόσμο του Coppola. Δεν αποτέλεσε μόνο μία τεράστια οικονομική επιτυχία που επέτρεψε το Χόλιγουντ να ξαναβρεί προσωρινά την χαμένη του αίγλη, αλλά και μία έξοχη αλληγορία πάνω στην Αμερική των αρχών του '70, ένας στοχασμός πάνω στην κρίση των αξιών και τη διαβρωτική γοητεία της εξουσίας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης. Αντανακλά όσο καμία άλλη ταινία καλύτερα, την κατάσταση και τις ανησυχίες της αμερικάνικης κοινωνίας την εποχή του Νίξον, μέσα απο ένα ολοφάνερο αλληγορικό μύθο, που όλοι είδαν σωστά σαν μια μεταφορική εικόνα της ίδιας της Αμερικής. Ο Νονός δεν είναι καθόλου μια φολκλορική γκανγκστερική ταινία, που πλέκει το εγκώμιο της βίας και της χαρισματικής ηγεσίας, αλλά μια βαθιά μελέτη στον αμερικάνικο καπιταλισμό: Ο Coppola μέσα από τούτη την ασυνήθιστα λεπτομερειακή αναφορά σε οικογενειακές και επιχειρηματικές πρακτικές, όπου οι πρώτες εξασφαλίζουν και συγκαλύπτουν την ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία των δεύτερων, κάνει φανερή μια πασίγνωστη αλήθεια, που όμως ο συντηρητικός Αμερικανός δεν θέλει να αποδεχτεί: ότι η Μαφία είναι ένα σώμα οργανωμένο πάνω στο μοντέλο του σύγχρονου καπιταλισμού, ότι ο μαφιόζος, ο γκανγκστερισμός, το έγκλημα, είναι η άλλη όψη του αμερικάνικου καπιταλισμού, η πιο τερατόμορφη έκδοσή του. Ακριβής σκηνοθεσία, εκφραστική φωτογραφία, συγκλονιστικές ερμηνείες και η μυθική πλέον μουσική του Nino Rota.