RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

OTTO E MEZZO – 8 ½ 1963 (Federico Fellini):

Το μεγάλο αυτοβιογραφικό αριστούργημά του Fellini, για πολλούς μία από τις δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ο αριθμός του τίτλου της παραπέμπει στον αριθμό των ταινιών που δημιούργησε μέχρι τότε ο σκηνοθέτης. Κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης είναι ο σκηνοθέτης Γκουίντο Ανσέλμι (Marcello Mastroianni) alter ego του Fellini, ο οποίος προσπαθεί να εμπνευστεί τους χαρακτήρες και το θέμα μιας ταινίας, πιεζόμενος από το χρόνο που τρέχει καθώς και από τον παραγωγό τους και τους συνεργάτες του, ενώ ο ίδιος χάνεται στις παιδικές του αναμνήσεις και τις ψυχολογικές συγκρούσεις με τις γυναίκες της ζωής του. Η ταινία εξελίσσεται σαν μια σειρά από σκηνές, όπου ο Γκουίντο αποτραβιέται από αυτή την πιεστική πραγματικότητα, για να συναντήσει τη συνείδηση του, τις αναμνήσεις του από την παιδική του ηλικία, τους γονείς του, την πρώτη φορά που αντιλήφθηκε την γυναικεία σεξουαλικότητα κλπ κλπ. Σε διάφορες στιγμές του αποκαλύπτεται η μούσα του (Claudia Cardinale). Μια ονειρική γυναικεία φιγούρα, γοητευτική, ήρεμη και χαμογελαστή. Τον πείθει στιγμιαία ότι όλα θα πάνε καλά, δεν του ασκεί καμία κριτική, αλλά καθώς είναι αιθέρια και δυσδιάκριτη, εξαφανίζεται ξαφνικά έτσι ώστε η αγωνία του τελικά, να αυξάνει αντί να διασπάται. Είναι μια περιγραφή της δυσάρεστης εκείνης φάσης, της αναστολής της έμπνευσης πριν ή κατά τη δημιουργία ενός έργου τέχνης. Της φάσης, κατά την οποία, ο δημιουργός γνωρίζει, ότι δεν γνωρίζει το πώς θα το πλάσει, ενώ ταυτόχρονα όλοι αδημονούν και τον πιέζουν να δώσει λύσεις. Μια σκιαγράφηση των απελπισμένων αντιδράσεων, των φόβων, των ονείρων και των πόθων του καλλιτέχνη, καθώς προσπαθεί να διατηρήσει συγκολλημένες τη φυσική και με την πνευματική του υπόσταση. Οι γυναικείοι ρόλοι στο έργο είναι περισσότεροι και έτσι χωρίζονται πολύ ξεκάθαρα σε δύο ομάδες, στις μητέρες και στις πόρνες. Το σενάριο βασίζεται στο κοινώς αποδεκτό προνόμιο του σκηνοθέτη, ότι διαθέτει εν λευκώ στα χέρια του, μιαν αυταρχική εξουσία, σε ότι αφορά τις διαδικασίες της παραγωγής του καλλιτεχνικού του πονήματος. Μέσα από αυτή την οπτική, μία ταινία δεν είναι το αποτέλεσμα του οράματος ενός σκηνοθέτη, αλλά το αποτέλεσμα της εργασίας των επί μέρους συντελεστών, οι οποίοι ξεκινούν αρχικά απευθυνόμενοι στον σκηνοθέτη. Σκηνοθετικά η ταινία διατηρεί από την αρχή ως το τέλος το τέμπο ενός ονείρου. Ακόμα και στις σκηνές που περιγράφονται πραγματικά περιστατικά, τα πάντα εξελίσσονται με έναν ευγενή νωχελικό ρυθμό που ενώ πιέζουν τον πρωταγωνιστή να απαντήσει και να λάβει θέση, σέβονται συγχρόνως τη διάθεση του για ενδοσκόπηση και αναζήτηση της πραγματικής έμπνευσης. Η αφήγηση γίνεται συνειρμική ακολουθώντας το κομφούζιο της σκέψης του σκηνοθέτη, ολοκληρώνοντας έτσι τους νεωτερισμούς στην αφηγηματική δομή που ξεκίνησε ο Fellini στην «Ντόλτσε Βίτα» και συνέχισε βεβαίως σε επόμενες ταινίες του. Πρόκειται αναμφίβολα για την πιο διάσημη κινηματογραφική αυτοβιογραφία, μία ταινία για την οποία ο Truffaut έγραψε ότι είναι η ταινία που κάθε σκηνοθέτης ονειρεύεται να κάνει και που θα έπρεπε να μάθει απ' έξω, μια ιστορία ενός ανθρώπου σε υπαρξιακή κρίση, αλλά και ενός καλλιτέχνη που η έμπνευση του τον έχει εγκαταλείψει. Εκπληκτικό το φινάλε της διονυσιακής μέθεξης, ένας ύμνος στη χαρά της ζωής και της δημιουργίας.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μεσα στις 5 καλυτερες ταινιες ολων των εποχων.ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.

Ανώνυμος είπε...

το μεγαλυτερο αριστουργημα του δυτικου σινεμα!!!

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy