HANA BI – Πυροτεχνήματα 1997 (Takeshi Kitano):

Ίσως η καλύτερη ταινία της δεκαετίας του ’90, μια αλληγορία πάνω στην αγάπη, τη βία και το θάνατο. Ο ντετέκτιβ Nishi (Takeshi Kitano) βρίσκεται στη πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής του: η γυναίκα του είναι ετοιμοθάνατη και ο συνάδελφός του παράλυτος μετά από μια συμπλοκή μ' έναν εγκληματία. Ο Nishi παραιτείται από το Σώμα και ακολουθεί έναν παράδοξο δρόμο προκειμένου να βοηθήσει τους αγαπημένους του ανθρώπους και να βρει το πραγματικό νόημα της ζωής. Πίσω από αυτήν την άκρως προσχηματική ιστορία, υπάρχουν τεράστιες εναλλαγές συναισθημάτων, εκρήξεις βίας που αγκαλιάζονται από μακρά διαστήματα χαράς, εκλάμψεις ωμής παράνοιας μέσα σε μια θάλασσα μαγευτικού λυρισμού, ένα φεστιβάλ χρωμάτων εικόνας και ήχου που διακόπτεται απότομα από αναπάντεχες στιγμές γνήσιου σοκ. Παίζοντας μαζί μας ένα ύπουλο παιχνίδι του νου πίσω από την ασυγκίνητη, αμίλητη, σχεδόν κατατονική προσωπογραφία του κεντρικού χαρακτήρα, ο Kitano δημιουργεί μια ταινία «κλειστή» και απρόσιτη. Σε καμία περίπτωση δεν αφήνει τον θεατή να πλησιάσει τον κύκλο που έχει φτιάξει ο ντετέκτιβ Nishi για τη γυναίκα του και σ’ αυτό συμβάλει η παράλογη βία που ασκεί ο ίδιος προς οποιονδήποτε τολμήσει να του ταράξει αυτόν τον κύκλο, χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο ταύτισης μαζί του. Η πορεία της ταινίας είναι καταδικασμένη κι αυτό γίνεται φανερό στον θεατή απ’ τα πρώτα λεπτά. Ο Kitano τον αφήνει απλό (αποστασιοποιημένο) παρατηρητή, χωρίς να του δώσει την παραμικρή ελπίδα, αποφεύγοντας τους φτηνούς μελοδραματισμούς, κάνοντάς τον όμως, κοινωνό μιας γνήσιας κινηματογραφικής μυσταγωγίας. Ενώ δε χωρά αμφιβολία ότι ο Nishi λατρεύει τη γυναίκα του (η ληστεία που κάνει για χάρη της το αποδεικνύει) δεν της το δείχνει με κανέναν τρόπο. Εκτός από το φινάλε, όπου εκεί ο ήρωας απογυμνώνεται συναισθηματικά και έρχεται η λύτρωση. Μια ταινία πάνω στη σιωπηλή αφοσίωση, μια αναζήτηση του θανάτου, πραγματικού ή συμβολικού, μέσα από δύο παράλληλες προσεγγίσεις, του επικείμενου θανάτου της γυναίκας του και της απελπισίας του φίλου του, με φωτεινές παρενθέσεις από ζωγραφιές του ίδιου του Kitano. Ένα έργο πάρα πολύ δυνατό, ένα αριστοτεχνικό, μελαγχολικό δράμα με αυστηρό ύφος αλλά και στιγμές μεγάλης κινηματογραφικής γοητείας. Η λυρική εικονογράφηση της κάμερας του Kitano, η αιθέρια μουσική του Joe Hisaishi καθώς και το ασυνήθιστο, αργό, τελετουργικό βλέμμα του σκηνοθέτη στον ψυχισμό του ήρωά του, δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Μία από τις πλέον αγαπημένες μου ταινίες, βαθιά μελαγχολική και απαισιόδοξη που εναλλάσσεται ανάμεσα στην ακραία ρεαλιστική βία και τον μαγευτικό λυρισμό. Από αυτήν την έξοχα σκηνοθετημένη συνύπαρξη των αντιθέτων, τις τεράστιες σιωπές και τους ανατολικούς ρυθμούς, αναδύεται μία έντονη μοναξιά και καλλιεργείται μία εσωστρεφή και στοχαστική - υπαρξιστική διάθεση, που προσωπικά με γοητεύουν πολύ.