LA REGLE DU JEU – Ο κανόνας του παιχνιδιού 1939 (Jean Renoir):

Ίσως η κορυφαία γαλλική ταινία όλων των εποχών και κατά πολλούς μία από τις δέκα σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Renoir σκηνοθετεί την πιο άρτια ταινία της κινηματογραφικής του πορείας που ταυτόχρονα τον έφερε μπροστά σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας του. Η ιστορία αφορά έναν κόμητα που οργανώνει ένα πάρτι με σκοποβολή για τους φίλους του. Το πάρτι γίνεται το πλαίσιο πολύπλοκων ερωτικών μηχανορραφιών. Ο αεροπόρος André Jurieux ερωτεύεται τη σύζυγο του αριστοκράτη Christine (Nora Gregor) και για χάρη της διασχίζει σε 23 ώρες τον Ατλαντικό. Η άρνηση του ήρωα να συμμορφωθεί με τους κοινωνικούς κανόνες του καθωσπρεπισμού θα πυροδοτήσει μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, που θα καταλήξουν στην τραγωδία. Ο Renoir περιγράφει την ταινία του ως «μια ακριβή απεικόνιση της μπουρζουαζίας των καιρών μας», αν και πριμοδοτεί ένα πιο ποιητικό ύφος σε σχέση με το ρεαλισμό των προηγούμενων ταινιών του. Το πλέον εντυπωσιακό σε αυτή την κωμική τραγωδία είναι η διακριτικότητα με την οποία ο σκηνοθέτης περιγελά τους χαρακτήρες του. Χωρίς να μας στερεί την παραδοσιακή ανάγκη συμπάθειας ή και ταύτισης με τους ήρωες, ταυτόχρονα αναδεικνύει την τραγική γελοιότητα των λόγων και των πράξεών τους, για να τους αφήσει στο τέλος να επιστρέψουν στην ευχάριστα αποχαυνωτική ρουτίνα τους. Ο Renoir προσθέτει ένα υπο - σενάριο, όπου οι υπηρέτες μιμούνται τη συμπεριφορά των υποτιθέμενων ανωτέρων τους και δημιουργούν μία συχνά ξεκαρδιστική ηθογραφική κωμωδία. Τα παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι στις ερωτικές σχέσεις τους αποκαλύπτονται με μοναδικό τρόπο, με φόντο μια κοινωνία διαιρεμένη από κοινωνικές διακρίσεις. Η ατμόσφαιρα μεταφέρεται από την κωμωδία στην τραγωδία, από το ρεαλισμό στη φαντασία, από το μελόδραμα στη φάρσα. Η ταινία αποτέλεσε μεγάλη εμπορική επιτυχία στον καιρό της και μνημονεύθηκε ξανά από τον θεωρητικό Andre Bazin, ο οποίος την θεώρησε μαζί με τον «Πολίτη Κέην» του Welles τους προδρόμους του μοντέρνου κινηματογράφου (κυρίως λόγω της χρήσης του «βάθους πεδίου» στην σκηνοθεσία). Το εντυπωσιακό ντεκόρ, τα μεγαλειώδη κοστούμια, οι απέραντες εκτάσεις γης αποδίδουν με τον πιστότερο τρόπο το πνεύμα της εποχής και των χαρακτήρων, ενώ παράλληλα επιτελούν και δύο λειτουργίες, περισσότερο ψυχολογικής φύσεως. Καταρχήν, δημιουργούν την εντύπωση ότι οι χαρακτήρες είναι πολύ μικροί, σχεδόν αδύναμοι, σε σχέση με το περιβάλλον στο οποίο κινούνται. Περιτριγυρισμένοι από πανύψηλους τοίχους, βαριές κουρτίνες και περίτεχνα έπιπλα, μοιάζουν να συρρικνώνονται μέσα στα ακριβά τους ρούχα. Είναι το περιβάλλον που τους υποβάλλει την επόμενη κίνηση. Ταυτόχρονα, τα μεγαλειώδη σκηνικά ικανοποιούν την ανάγκη μας για τη γεύση μιας ζωής στην οποία δεν έχουμε πρόσβαση και την οποία παρακολουθούμε να ξετυλίγεται μεγαλοπρεπώς, με διάθεση ηδονοβλεπτική. Η αυθεντική κόπια καταστράφηκε κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το φιλμ αποκαταστάθηκε μόλις το 1959. Μια εκπληκτική ταινία που δεν είναι απλά η αναπαράσταση της ζωής μιας κοινωνικής τάξης που σχεδόν εκλείπει, αλλά οι κανόνες του μεγάλου σινεμά.