RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

ANDREI RUBLYOV – Αντρέι Ρουμπλιόφ 1969 (Andrei Tarkovsky):

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Tarkovsky, με πρόσχημα την «ασκητική» ζωή του Αντρέι Ρουμπλιόφ, του μοναχού του 15ου αιώνα, που έγινε ο κορυφαίος δεξιοτέχνης της θρησκευτικής ζωγραφικής. Η ταινία αναφέρεται στις σχέσεις ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο, στον άνθρωπο και τη φύση, στην φύση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στον ρόλο του καλλιτέχνη, στον καλλιτέχνη και το λαό, καθώς και στο Ρώσο και στη χώρα του ως φυσικό και μυστικιστικό στοιχείο. Ο «Αντρέι Ρουμπλιόφ» είναι η ταρκοφσκική άποψη για το είδος της επικής βιογραφίας. Μέσα από έξι ιστορίες της ζωής ενός σπουδαίου αγιογράφου-μοναχού, μας δίνεται η αναπαράσταση της Φιλοσοφίας μιας Εποχής, των αυστηρών κανόνων που, εντελώς σχηματικά και αφαιρετικά, θα λέγαμε σήμερα ότι ρύθμιζαν τη ζωή τότε. Το κύριο εκφραστικό μέσο του σκηνοθέτη είναι κλασικά το μονοπλάνο. «Δεν δέχομαι ότι το μοντάζ είναι το κύριο διαμορφωτικό στοιχείο της ταινίας, όπως διατείνονταν το 1920-1930 οι πρωτεργάτες του «κινηματογράφου του μοντάζ», ακολουθώντας τον Kuleshov και τον Eisenstein, λες κι ένα φιλμ φτιάχνεται στο τραπέζι του μοντάζ». Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, με μόνη εξαίρεση το χρώμα των αγιογραφιών που μας δείχνονται στο τέλος της. Δηλαδή, το μόνο χρώμα που χρησιμοποιεί ο Tarkovsky είναι το χρώμα με την αρχετυπική του έννοια, η μπογιά των πινάκων του Αντρέι Ρουμπλιόφ! Η ταινία είναι εμποτισμένη με την μόνιμη φιλοσοφική αγωνία του ίδιου του σκηνοθέτη, για την φύση της Τέχνης. Οι διάλογοι του Ρουμπλιόφ με τον δάσκαλο του, τον Θεοφάνη τον Έλληνα, για την ουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και για την πίστη αποτελούν την σημαντικότερη σκηνή στο έργο του Tarkovsky και φυσικά στην ιστορία του κινηματογράφου και της διανόησης γενικότερα. Ο στοχασμός αυτών των ανθρώπων που ασκούσαν μια τέχνη (αγιογραφία) η οποία όφειλε να είναι ένα εκκλησιαστικό όργανο πίστης, η ανάγκη τους να υπάρξουν μέσα από ένα δημιούργημα δια του οποίου η ύπαρξη επιφυλάσσεται μόνο στο Θείο, σε συνδυασμό με την χρονική περίοδο, αλλά και την Χώρα που αυτή η αναζήτηση διεξάγεται (η ταινία αποσύρθηκε αμέσως μετα την πρώτη προβολή από την Ε.Σ.Σ.Δ.), δημιουργούν ένα πλέγμα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον για κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Η ταινία αξίζει επίσης για την ιδιαίτερη εικαστική φροντίδα. Μορφικά, ο Αντρέι Ρουμπλιόφ αγγίζει την απόλυτη κινηματογραφική τελειότητα και αποτελεί ένα κεφάλαιο ιστορίας, θεωρίας και πράξης του κινηματογράφου. Είναι ολοφάνερο από τα «παιδικά χρόνια του Ιβάν» αλλά κυρίως με τον Ρουμπλιόφ ότι ο Tarkovsky προσπαθούσε να περιορίσει και ακόμα να εκμηδενίσει τον ρόλο του γραπτού-σεναριακού λόγου. Ότι για το αμερικανικό σινεμά είναι το Άλφα και το Ωμέγα της ύπαρξης και της μοναδικότητάς του, για τον Tarkovsky ήταν η φυλακή και ο αντίπαλός του. Αυτό που κυριαρχεί σε κάθε υποδιαίρεση της ταρκοφσκικής οθόνης είναι ο διαρκής μετασχηματισμός κάθε πλάνου σε μια αυθύπαρκτη εικαστική οντότητα. Η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου (1995) την τοποθέτησε στην όγδοη θέση των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών. Μια ταινία-ύμνος στον άνθρωπο και τη δύναμή του, αληθινός σταθμός στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου και όπως έχει γράψει και ο κριτικός κινηματογράφου Β. Σωτηρόπουλος, όποιος δεν την έχει δει, δεν δικαιούται να ομιλεί για κινηματογράφο.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy