RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

DET SJUNDE INSEGLET – Η έβδομη σφραγίδα 1957 (Ingmar Bergman):

Μια από τις σημαντικότερες δημιουργίες του παγκόσμιου κινηματογράφου και κατά τη γνώμη μου, μια από τις πέντε σημαντικότερες ταινίες του ομιλούντος, που καθιέρωσε τον Bergman ως έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του κόσμου. Από τις πιο ενδοσκοπικές, αλληγορικές μα ταυτόχρονα και μεγαλοφυώς προσιτές δημιουργίες της Ευρωπαϊκής τέχνης, αποτυπώθηκε στο λευκοπίνακα της κινηματογραφικής μνήμης μέσα από ιδέες εικονοπλαστικής σύλληψης χαρακτηριστικές της δημιουργικής διάνοιας του σκηνοθέτη. Ο Antonius Block (εκπληκτική ερμηνεία του Max von Sydow) είναι ένας ιππότης - σταυροφόρος που συνοδευόμενος από τον κατασταλαγμένο στη μηδενιστική του οπτική, ιπποκόμο του Jens, επιστρέφει στο κάστρο του στη Σουηδία ύστερα από 10 χρόνια απουσίας, κατά την διάρκεια των οποίων πολεμούσε στους Αγίους Τόπους. Καθ’ οδόν τον επισκέπτεται ο Θάνατος και τον πληροφορεί ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τους δύο συνταξιδιώτες. Ο ιππότης προκαλεί τον Θάνατο σε μία παρτίδα σκακιού, με τίμημα, αν τον κερδίσει, να τον αφήσει να ζήσει. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, που διακόπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα καθώς ο ιππότης συνεχίζει τον ταξίδι του και ο Θάνατος αποσύρεται γιατί τον καλεί το καθήκον, που είναι να οδηγήσει και άλλα θύματα της πανούκλας που ερημώνει την ενδοχώρα, στον άλλον κόσμο, ο ιππότης πιέζει τον Θάνατο (που εντέχνως δεν διευκρινίζεται αν είναι απεσταλμένος τους Θεού) για απαντήσεις στα υπαρξιακά του ερωτήματα καθώς το μόνο που επιθυμεί πριν το τέλος, είναι η γνώση. Ένα μαγικό φιλμ γεμάτο από αλησμόνητες εικόνες, εικαστική τελειότητα, θαυμάσια φωτογραφία, με τη σκηνή της παρτίδας σκακιού ανάμεσα στον ιππότη και τον Θάνατο να είναι πλέον κλασική, και ένα σενάριο του Bergman στο οποίο περιέχονται οι κλασικοί υπαρξιστικοί στοχασμοί του, πάνω στη θρησκεία, τη ζωή, το θάνατο, και αντικατοπτρίζουν την εσωτερική του ένταση, που γεννήθηκε μέσα από την σύγκρουση της παιδικής του πίστης που σφυρηλατήθηκε μέσα σε ένα αυστηρά λουθηρανικό περιβάλλον και χαρακτηρίζει τη «μέση» περίοδο του μεγάλου σκηνοθέτη. Μια αλληγορία με φόντο τη ρεαλιστική και σκληρή απεικόνιση μιας εποχής δεισιδαιμονιών και έκπτωσης πνεύματος, πλασαρισμένη με τη μορφή ενός σκοτεινού παραμυθιού που καλύπτει κάτω από την εξιστόρηση του έναν γιγάντιο όγκο φιλοσοφικών ερωτημάτων, πραγματική πρόκληση για τους θεωρητικούς αναλυτές του διαλογισμικού κινηματογράφου. Η ταινία αντιμετωπίζει όσο καμία άλλη το τελικό στάδιο, το αναπόφευκτο του θανάτου, την αδυναμία αντίδρασης του ανθρώπου, το πλήρες μυστήριο της ζωής, το ανεξέλεγκτο της μοίρας και τελικά την ματαιότητα κάθε προσπάθειας αντίστασης. Σύμφωνα με τον Bergman καμιά κοσμοθεωρία δεν μπορεί να λυτρώσει τον άνθρωπο από το ερώτημα της σκοπιμότητας της ζωής και του θανάτου και τον παραλογισμό της ίδιας του της ύπαρξης, παρά μόνο η νηφάλια και ευσυνείδητη παραδοχή των σκληρών κανόνων αυτού του «παιχνιδιού». Η ταινία ολοκληρώνεται με μία εικόνα συγκλονιστική, ένα μεσαιωνικό εικονογραφικό μοτίβο, τον χορό του Θανάτου, που σέρνει προς το άγνωστο τους ήρωες αυτού του συμβολικού δράματος. Αριστούργημα!

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy