SEPPUKU – Χαρακίρι 1962 (Masaki Kobayashi):

Ένα από τα σπουδαιότερα ιαπωνικά φιλμ όλων των εποχών, και ταυτόχρονα το πιο ύπουλα… αντι-ιαπωνικό, καθώς ο μαρξιστής Kobayashi ανατινάζει «από τα μέσα» την τελετουργία ενός πανάρχαιου θεσμού. Η υπόθεση, για όσους γνωρίζουν καλά την κουλτούρα των Σαμουράι, τσακίζει κόκαλα! Η μακροχρόνια ειρήνη στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα ώθησε τους άρχοντες (Σογκούν) να διαλύσουν τις πολεμικές φατρίες καταδικάζοντας πολλούς Σαμουράι σε ανεργία και φτώχεια. Πολλοί από αυτούς αναγκάζονται να γίνουν «Ρόνιν», Σαμουράι δηλαδή, που περιπλανώνται χωρίς αφέντη. Το να γίνεσαι Ρόνιν όμως είναι ένα είδος ξεπεσμού, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να έχουν ως μοναδική λύση σε μια τέτοια μίζερη ζωή, τον αυστηρό κώδικα των Σαμουράι, που ήταν η τελετουργική αυτοκτονία, το χαρακίρι (δηλαδή αυτοκτονία με σπαθί που μπήγεται στην κοιλιά), που θα αποκαθιστούσε την τιμή τους, με την απαραίτητη παρουσία όμως αξιωματούχου που στη συνέχεια θα αποκεφαλίσει τον Ρόνιν την ώρα που ψυχορραγεί. Ένας γηραιός πολεμιστής, ο Χανσίρο Τσουγκούμο, (Tatsuya Nakadai) μεγάλη μορφή των ταινιών του Kurosawa, φτάνει στον πύργο του ευγενούς Σάιτο για να ζητήσει την άδεια να αυτοκτονήσει στο αρχοντικό του, με τη μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει. Εκεί όμως μαθαίνει για την τραγική μοίρα του γαμπρού του, του νεαρού Σαμουράι Μοτόμε, που έχοντας πουλήσει το σπαθί του για να συντηρήσει την άρρωστη γυναίκα του, βρήκε φρικτό θάνατο όταν υποχρεώθηκε από τον άρχοντα να κάνει χαρακίρι με ένα σπαθί από μπαμπού. Οργισμένος με την σκληρότητα αυτή, ο Χανσίρο αλλάζει πλεύση και σχεδιάζει την εκδίκησή του… Οι αξιωματούχοι που θα έπρεπε να παρευρεθούν στην τελετή απουσιάζουν με άδεια κι έτσι ο ήρωας βρίσκει την ευκαιρία να διηγηθεί την ιστορία από τη δικιά του πλευρά φωτίζοντας τις απαραίτητες λεπτομέρειες και να την συμπληρώσει με την εκδίκηση που έχει ήδη πάρει το δρόμο της. Από τη μία πλευρά, λοιπόν, υπάρχει ένας θρύλος για τη Δύση και ένας κώδικας συμπεριφοράς ξεπερασμένος, που αγωνίζεται να «δικαιολογηθεί» μέσα από τους φορείς της παλιάς εποχής. Ο Kobayashi με την καλλιτεχνική του σκηνοθεσία προσφέρει στο κοινό του μία σκληρή και αιματοβαμμένη ιστορία εμπλουτισμένη όμως με υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, καλαίσθητη μουσική παραδοσιακών κρουστών ήχων και μοναδικά μονοπλάνα απίστευτης ομορφιάς που συνοδεύονται από το λιτό του ύφος, τις εκπληκτικές χορογραφίες και τη μεγάλη κορύφωσή του που οδηγεί το έργο του σε ένα συνδυασμό τραγικότητας και λυρισμού. Με συνεχή φλας-μπακ, απίστευτες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς και υποβλητική ατμόσφαιρα, ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα εκπληκτικό φιλμ, στο οποίο κατακρίνει την υποκρισία των φεουδαρχών και την κατάπτωση των ηθικών αξιών, που μοναδικό στόχο έχουν να διατηρήσουν την άρχουσα τάξη ως έχει. Παρουσιάζοντας παράλληλα τον προβληματισμό του, φτάνοντας στο μοναδικό συμπέρασμα που θα μπορούσε να φτάσει. Γιατί αν μένει ένα μήνυμα μέσα από το «Seppuku», είναι αυτό της αλλαγής και των συνεπειών της. Μιας αλλαγής που οδηγεί τον κόσμο σε ένα διαφορετικό δρόμο πληρώνοντας τελικά το τίμημα των συμπεριφορών που στηρίζονται στην παράδοση, συμπεριφορές και κανόνες που είναι δύσκολο να αγνοηθούν από την πραγματικότητα του παρόντος. Ένα φιλμ ψυχρό, ανατριχιαστικό, με την δύναμη και την ακρίβεια μιας ωρολογιακής βόμβας.