RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

OSSESSIONE – Διαβολικοί εραστές 1943 (Luchino Visconti):

Η ιστορική μήτρα του ιταλικού νεορεαλισμού, με την οποία ο Visconti, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, αποδρά από τη κρατούσα φασιστική αισθητική. Η καλύτερη εκδοχή του «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές», μπροστά στην οποία οι δύο αμερικάνικες μεταφορές είναι απλές οδοντόκρεμες. Ο Visconti φτιάχνει ένα πορτραίτο της μικροαστικής Ιταλίας. Ο αδέκαρος Τζίνο σταματά σε ένα πανδοχείο, που ανήκει στον Τζουσέπε και τη σύζυγό του Τζοβάνα, πείθεται να δουλέψει εκεί και γίνεται εραστής της νεαρής γυναίκας. Ο Τζίνο είναι τυχοδιώκτης και περιπλανητής και στην πραγματικότητα αδυνατεί να προσαρμοστεί. Αυτό είναι που τον ωθεί πάντα σε φυγή. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, πάντα θα προσπαθεί να φύγει. Η Τζοβάνα, μικροαστή παντρεμένη με κάποιον μεγαλύτερο της, ο οποίος έχει μια σχετική οικονομική επιφάνεια (εστιάτορας), κάνει ότι μπορεί για να ξεφύγει απ' τη μοίρα της. Παραμένει σε ένα γάμο στον οποίο δεν είναι ευτυχισμένη μόνο και μόνο για να απολαμβάνει μια σχετική οικονομική εξασφάλιση. Σε μία βραδινή έξοδο σκοτώνουν τον σύζυγο, παρουσιάζοντας το συμβάν σαν αυτοκινητιστικό ατύχημα. Στην πραγματικότητα αποκαλύπτεται πως ο εγκέφαλος πίσω απ' το έγκλημα είναι η Τζοβάνα, η οποία έτσι αποκτά το εστιατόριο του πεθαμένου συζύγου, και φυσικά τον Τζίνο. Αλλά ο Τζίνο ύστερα απ' αυτό είναι φάντασμα του εαυτού του... Μοναδικός συνδυασμός ενός περιρρέοντος ερωτισμού, που υποβάλλεται από τα υπονοούμενα των κοντινών πλάνων και τις έντονες σκιάσεις, με την οξεία κοινωνική παρατήρηση, την έξοδο της κάμερας στο δρόμο. Το εγγενές παιχνίδι του στόρι με τη μοίρα εδώ αντιμετωπίζεται ως μια συνεχής πάλη με τις κοινωνικές αντιθέσεις, με υπερτονισμένο τον αντίκτυπο στον ατομικό ψυχισμό. Η συμβολική ματιά του Visconti είναι επαναστατικότατη. Ο σύζυγος αντιπροσωπεύει όλη αυτή την καθησυχασμένη τάξη που περιβάλλει τους δύο περιθωριακούς, τη γυναίκα και τον άνεργο νέο. Συνάμα με το συγκεκριμένο σενάριο, ο σκηνοθέτης βρίσκεται σε ένα ενδιάμεσο στάδιο, ισορροπώντας ανάμεσα στο μελόδραμα και την τευτονική ένταση, ένα στοιχείο αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Σκηνοθετικά, αφήνει το στίγμα του δείχνοντας ήδη την προτίμησή του στην εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα και το βαρύ ντεκόρ. 'Έτσι προς το τέλος π.χ. βλέπουμε τον Τζίνο (που έχει βρει καταφύγιο σε μία πρόσκαιρη σχέση) σχεδόν να χάνεται στην μπαρόκ ταπετσαρία του διαμερίσματος της ερωμένης του. Οι «Διαβολικοί εραστές» είναι ουσιαστικά ένας θρήνος για τα ανθρώπινα πάθη. Είναι η παρατήρηση μίας αναπότρεπτης αλυσιδωτής αντίδρασης, με αρχετυπικές, θα έλεγε κανείς, καταβολές, παρμένες από τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες: το πάθος γίνεται πέρασμα στο έγκλημα. Οι Ερινύες σκορπούν τις εμμονές, ο έρωτας γίνεται αποστροφή και υποψία, η προδοσία πέφτει σαν Θεϊκή τιμωρία και η εκδίκηση ξεπλένει το έγκλημα με περισσότερο αίμα. Όμως, πέρα από μία ερωτική τραγωδία, το «Ossessione» είναι ακριβώς ότι έτρεμε το φασιστικό κατεστημένο της εποχής: μία πολιτική καταγγελία του Visconti. Μία γενναία απεικόνιση της παρακμής της Ιταλικής κοινωνίας, του διαμελισμού των αξιών και του τέλους της αθωότητας. Οι εραστές πατάνε σε κινούμενοι άμμο, τη στιγμή που η χώρα βουλιάζει στην ίδια ακριβώς θανάσιμη παγίδα. Η τόλμη του Visconti θα τον βάλει στο στόχαστρο και θα τον οδηγήσει στη φυλακή. Θα έχει προλάβει όμως πρώτα να φτύσει το κατεστημένο στα μούτρα.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy