RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

A BOUT DE SOUFFLE – Με κομμένη την ανάσα 1960 (Jean-Luc Godard):

Η ταινία σύμβολο του γαλλικού νέου κύματος και του μοντέρνου κινηματογράφου, που σηματοδότησε το πέρασμα του σινεμά σε μια νέα εποχή και την εμφάνιση ενός από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του. Ένας νεαρός τυχοδιώκτης πυροβολεί και σκοτώνει έναν αστυνομικό. Καταφεύγει στο πολύβουο Παρίσι, για να κρυφτεί από τις διωκτικές αρχές, όπου συναντά μια Αμερικανίδα που εργάζεται σε εφημερίδα. Η ερωτική τους σχέση θα έχει άδοξο τέλος, καθώς εκείνη τον καταδίδει στην αστυνομία. Ταινία σύμβολο για τη «νουβέλ βαγκ» που σηματοδοτεί την αρχή της μεγάλης κινηματογραφικής επανάστασης του ’60, με τον πρώην ορμητικό κριτικογράφο των Cahiers du cinema να αποδιαρθρώνει και να διατυπώνει εκ νέου την κινηματογραφική γλώσσα, βασιζόμενος σε μια φαινομενικά απλούστατη πλοκή και σε αμερικάνικα δραματουργικά μοτίβα. Ο Godard τοποθετεί την κάμερα του στα καροτσάκια των σούπερ μάρκετ, κάνει το σινεμά ευέλικτο όσο ποτέ, και χτίζει μια έκφραση που πολεμήθηκε σκληρά από τους σκουριασμένους ακαδημαϊκούς της εποχής. Ξεκινά, δηλαδή, να «ανακαλύπτει τον κόσμο μέσα από το βιζέρ της κάμερας». Ολότελα νεωτεριστική σε επίπεδο φωτογραφίας, γυρισμένη σε φυσικά ντεκόρ, με ένα εξίσου πρωτοποριακό ήχο (η ηχητική μπάντα αποτελείται από μια μίξη διαλόγων, μουσικής και φυσικών θορύβων που συχνά «πνίγουν» τα λόγια των ηθοποιών), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Godard είχε επίσης ένα μοντέρνο μοντάζ. Κρίνοντας ότι η διάρκειά της ήταν μεγάλη, ο σκηνοθέτης δεν έκοψε αυτούσια μερικά πλάνα, όπως είθισται, αλλά «ψαλίδισε» την αρχή και το τέλος τους, με αποτέλεσμα να μην «κολλάνε» καλά μεταξύ τους, πράγμα που εντείνει το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας που διαπνέει όλη την ταινία. Η ιστορία αν και δεν απουσιάζει εντελώς, έχει προσχηματικό χαρακτήρα. Η γραφή είναι κυρίως δοκιμιογραφική, γι' αυτό και απαιτεί από τον θεατή ένα διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης από τον κλασικό. Όπως εύστοχα έγραψε κάπου ο Βασίλης Ραφαηλίδης «...μια ταινία του Godard βλέπεται με τον ίδιο τρόπο που ακούγεται μια σύνθεση του Σένμπεργκ, ή του Μπέργκ, δηλαδή για να τη χαρεί κανείς, πρέπει να κρεμάσει στο βεστιάριο του, μαζί με την καμπαρντίνα και όλα τα κλισέ της ακαδημαϊκής αισθητικής». Ο Godard ξέρει καλά πως εκείνο που τον σώζει και τον διαφοροποιεί από τον πεθαμένο πριν τον θάνατό του μικροαστό, είναι η αγωνία του να ξεφύγει απ' την κατάσταση και όχι να αποκατασταθεί σε μια ισορροπία τρόμου, που μπορεί να του προσφέρει, πιστεύοντας πως έτσι είναι επιτυχημένος. Η σημερινή γενιά των σινεφίλ αδυνατεί να καταλάβει γιατί αυτός ο άνθρωπος θεωρείται ο μεγαλύτερος επαναστάτης του κινηματογράφου, από την εποχή του Eisenstein. Ο σημαντικότερος λόγος είναι διότι αυτός πρώτος αμφισβήτησε τόσο βαθιά τα δεσμά του κλασικού κινηματογράφου, με μία ακατάπαυστη ορμή για πειραματισμούς, ανανέωση και ανακάλυψη νέων πληρέστερων μορφών έκφρασης (πράγμα που αρκετές φορές τον οδήγησε στην υπερβολή), ακόμα και όταν όλοι οι υπόλοιποι του κινήματος της «νουβέλ βαγκ» τα είχαν σχεδόν παρατήσει, εξακοντίζοντας έτσι αδέσμευτη την δημιουργικότητά του σε ύψη τεράστια, πράγμα που συν τοις άλλοις, τον κατέστησε ένα ζωντανό σύμβολο αυτού, που κάθε καλλιτέχνης επιδιώκει για την δημιουργία του καλλιτεχνικού του έργου, της ελευθερίας.

1 σχόλια:

Giorgos Kormikiaris είπε...

Δεν φθάνει που αντιγράφεται απροκάλυπτα δεν αναφέρεται και τις πηγές σας (δεν θά'χα αντίρρηση αν μου το λέγατε). Στοιχειώδης δεοντολογική ηθική το επιβαλλει, που ούτε αυτήν φαίνεται να διαθέτετε. Όσο για την επικοινωνία μαζί σας έχετε φροντίσει να την καταστήσετε αδύνατη.Κρίμα...

http://filosofia.gr/blogs/index.php?blogId=20

http://cine-art.blogspot.com/

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy