RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

VERTIGO – Δεσμώτης του Ιλίγγου 1958 (Alfred Hitchcock):

Το πιο πυκνό, παράξενο, υποβλητικό έργο της καριέρας του Hitchcock και ίσως η καλύτερη ταινία του. Το φιλμ είναι μια περίπλοκη πραγματεία πάνω στην ζωή και στον θάνατο, στην πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων ψυχώσεων και στα ακαθόριστα κίνητρα μιας παθιασμένης αγάπης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ταινία λειτουργεί σε τόσα επίπεδα που σε ένα κείμενο αυτής της έκτασης, νύξεις μπορούν να γίνουν μόνο για την αποτελεσματικότητα της σε καθένα από αυτά. Έργο τέλειας συμμετρίας και παραδοξότητας, που συν τοις άλλοις «τσαλακώνει» και την εικόνα του «καλού παιδιού» του Χόλιγουντ, James Stewart, παρουσιάζοντάς τον σαν έναν αναξιόπιστο ασταθή ήρωα, με σεξουαλικές ψυχώσεις και τάσεις νεκροφιλίας. Προσεγγίζοντας τα λεπτά όρια ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι, ο Hitchcock μας παρασύρει σε μια άκρως ρομαντική ιστορία νοσηρού, αλλά τρελού έρωτα, γεμάτη από φαντάσματα, ψεύτικους νεκρούς, γυναίκες - ομοιώματα κι ερωτευμένους άνδρες, οι οποίοι αν και ασκούν το επάγγελμα του ντετέκτιβ, αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα σημάδια της πραγματικότητας. Εξαιρετική είναι η ψυχολογική διάσταση του φιλμ και η αλληγορική εκφορά της ανθρώπινης διάθεσης και προσπάθειας να ανασταίνει με οποιονδήποτε τρόπο και με όποιο τίμημα, ότι νομίζει πως αγάπησε. O Hitchcock στήνει ένα παιχνίδι σε αυτό το φιλμ, μέσα από την αντιπαράθεση της υποκειμενικότητας και της αντικειμενικότητας. Στην πραγματικότητα μας εμπαίζει. Καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας δεν μπορούμε ουσιαστικά να ξεχωρίσουμε πότε είμαστε θεατές των γεγονότων και πότε αποτελούμε μέρος των παραισθήσεων του πρωταγωνιστή. Η ατμόσφαιρα και η ερμηνεία του Stewart μας παρασύρει σε βαθμό που βιώνουμε τον πόνο του πρωταγωνιστή, ο οποίος με μια δονκιχωτική διάθεση προσπαθεί να λάβει απαντήσεις σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά το αστυνομικό μέρος της υπόθεσης και το δεύτερο αφορά τις προσωπικές του αγωνίες και το κυνήγι χιμαιρών που έχει εξαπολύσει και που όπως εύστοχα παρατηρεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης αποτελεί μια έκφραση νεκροφιλίας. Με το φιλμ αυτό ο Hitchcock μεταβαίνει από το κλασικό φιλμ νουάρ στο νεο-νουάρ. Αυτό βέβαια δεν αναφέρεται μόνο στις νέες τεχνικές και στην καινούρια και μάλλον εκκεντρική σκηνοθετική αντίληψη που εγκαινιάζει ο Hitchcock, αλλά και στις αρχές του μεταμοντερνισμού που είναι ορατές στην ταινία και καταδεικνύουν την ικανότητα αφομοίωσης των εξωτερικών επιδράσεων που είχε ο σκηνοθέτης. Ανοίγει νέους δρόμους και δημιουργεί μια σχολή που θα επηρεάσει αρκετά τον γαλλικό κινηματογράφο με τον οποίο ο Hitchcock διέθετε μια ούτως ή άλλως διαλεκτική σχέση. Έξοχη η μουσική του Bernard Herrmann, όπως και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Για πρώτη φορά γίνεται εδώ η χρήση μιας τεχνικής (τράβελλινγκ πίσω με ταυτόχρονο ζουμ μπροστά) που αργότερα θα μιμηθούν πολλοί σκηνοθέτες.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy