LA HAINE – Το μίσος 1995 (Mathieu Kassovitz):

Το μίσος δεν είναι απλά μια ταινία είναι μια ωρολογιακή βόμβα! Οι τρεις ήρωες, του 27χρονου τότε Kassovitz, είναι στοιβαγμένοι στο αστικό προλεταριάτο του Παρισιού, συνεχώς αντιμέτωποι με την ανέχεια και τις συμπλοκές με την αστυνομία, γκετοποιούν τις προοπτικές και τα όνειρά τους, αναζητώντας κοινωνική (συνεπώς και προσωπική) ταυτότητα. Παιδιά φτωχών μεταναστών που δεν πάνε στο σχολείο, νέοι των απορυθμισμένων προαστίων της κρατικής εγκατάλειψης που δέχθηκαν πρόθυμα το αμερικανικό μόσχευμα της αντιεξουσιαστικής ραπ κουλτούρας, «τιτλούχοι» του κοινωνικού περιθωρίου που ματώνουν και μόνο που κοιτούν τα πολιτιστικά «συρματοπλέγματα» που τους χωρίζουν από τη φιλήσυχη πλειοψηφία, έως και κατ’ εξακολούθησιν μικροπαραβάτες, οι αντι-ήρωες του Kassovitz είναι οι φορείς εγκληματικότητας που πολιτικοί και δημοσιογράφοι θέλουν να παρουσιάζουν ως την πηγή του κοινωνικού κακού. Είναι ουσιαστικά αποκοινωνικοποιημένοι άνθρωποι, απλοί αριθμοί στο άθροισμα των σύγχρονων «προληπτικών πογκρόμ», «εν δυνάμει εγκληματίες» στα χέρια μιας κατασταλτικής κρεατομηχανής – και όχι ενός συστήματος πρόνοιας – που τους ωθεί όλο και περισσότερο στην αυτοδικία. Η ταινία είναι μονταρισμένη στο ρυθμό της ...αναπνοής των τριών ηρώων και δυναμικά φιλμαρισμένη σε απόσταση αναπνοής από τις πράξεις τους, τα πλάνα-γροθιές χτίζονται - με σεναριακό υπομόχλιο ένα χαμένο όπλο αστυνομικού που βρέθηκε στα χέρια ενός εκ των ηρώων κι ο οποίος απειλεί ότι αν πεθάνει ο τέταρτος φίλος τους, που χαροπαλεύει στο νοσοκομείο μετά από συμπλοκές με την αστυνομία, θα σκοτώσει έναν μπάτσο για εκδίκηση. Το πρώτο πράμα που προσέχει κάποιος είναι η φωτογραφία, ασπρόμαυρη, αυθεντική και καλλιτεχνική, κοκκώδης και γυαλιστερή, πάλλουσα και στυγερή, πλαισιώνεται από επιθετική μουσική και στιλιστική σκηνοθεσία. Το φιλμ ακολουθεί εν' πολλοίς την φιλοσοφία του ντοκιμαντέρ και χωρίς να πέφτει στην παγίδα της καταγγελίας και του επιφανειακού μανιχαϊσμού, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ρεαλιστικές καταγραφές της αθέατης γαλλικής πραγματικότητας και της αυθαιρεσίας της εξουσίας. Εδώ κρύβεται και η σπουδαιότητα της ταινίας, η οποία δεν είναι μια αριστερίστικη καταγγελία που στοχάζεται άμεσα πολιτικά. Κατοπτεύει απλά μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνική παθογένεια και εμμέσως την αναλύει. Έκδηλο σημείο αναφοράς του είναι η κλιμάκωση της ποινικοποίησης στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και η βασικότερη παρενέργεια αυτής, η αστυνομική αυθαιρεσία. Η υπόνοια σαφής: Το νεοϋορκέζικο μοντέλο της «μηδενικής ανοχής» μεταφυτεύθηκε στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Υπό το βάρος των εσχατολογικών θεωριών και της υπερτροφικής κοινωνικής ανασφάλειας, η εγκληματογένεση αποκτά πλέον αιτία μόνο (γελοίου) ιδεολογικού περιεχομένου: ο σημερινός μικροπαραβάτης είναι ο αυριανός βίαιος εγκληματίας. Καμία ανοχή απέναντι στους «εν δυνάμει εγκληματίες», τους φτωχούς μετανάστες, τους τοξικοεξαρτημένους, τους «περιθωριακούς», όσους γράφουν στους τοίχους ή κολλάνε αφίσες, οι οποίοι μοιραία θα «αποσπαστούν» από την υπόλοιπη κοινωνία δημιουργώντας γκέτο. Το Μίσος είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από τον πεντηκοστό όροφο μιας πολυκατοικίας και καθώς πέφτει επαναλαμβάνει «Μέχρι εδώ καλά, μέχρι εδώ καλά...». Το φιλμ πήρε πολλά βραβεία σεζάρ, βραβεία στις Κάννες, στην Αυστραλία, Λυμιέρ αλλά και βραβείο νέου σκηνοθέτη για τον Kassovitz ο οποίος είχε δηλώσει "Αυτή είναι μια ταινία ενάντια στους μπάτσους και θέλω να εκληφθεί ως τέτοια".