RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

ANNIE HALL – Ο νευρικός εραστής 1977 (Woody Allen):

Η ταινία που έφερε τον Woody Allen στον χώρο του mainstream κινηματογράφου, με τέσσερα Όσκαρ και τεράστια εμπορική επιτυχία, ενώ από πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία του. Είναι η τύπου Πυγμαλίωνα ιστορία της σχέσης ανάμεσα στην αδέξια και νευρική Άννι που τραγουδάει σε νάιτ κλαμπ και τον Άλβι, το νευρωτικό αλλά επιτυχημένο κωμικό, που γίνεται ο μέντορας της. Σε αφήγηση με φλας μπακ και χαλαρές συνδέσεις, το φιλμ είναι γεμάτο από τις πανέξυπνες ατάκες του Woody Allen. Γνωστός για τη λεκτική του επιδεξιότητα, είναι ανήσυχο πνεύμα και οπτικός κινηματογραφιστής. Το Annie Hall αποτελεί την πιο δύσκολη πειραματικά ταινία του, αφού «παίζει» σε πολλά «ταμπλό»: το χρόνο, την αφήγηση, τα οπτικά έφε, τους αυτοσχεδιασμούς, που υπήρχαν και στα προηγούμενα φιλμ του, αλλά αυτή τη φορά διοχετεύονται προς την εμβάθυνση της παρουσιαζόμενης σχέσης και των περιρρέοντων ιδεών. Η υπόθεση είναι κατά βάση αυτοβιογραφική: ο δις διαζευγμένος, αλλά επαγγελματικά πετυχημένος Εβραίος κωμικός, Άλβι Σίνγκερ, ζει μόνος του στο Manhattan, μοιράζοντας τον καιρό του ανάμεσα στις επαγγελματικές του, εμφανίσεις, το σινεμά και τον ψυχολόγο του με τη βοήθεια του οποίου προσπαθεί να ανακαλύψει το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις παρούσες νευρώσεις του και στα στερημένα παιδικά του χρόνια. Ανάμεσα σε όλα αυτά γνωρίζει και ερωτεύεται την όμορφη και επίσης νευρωτική Άννι Χολ. Κατά τη διάρκεια της συμβίωσή τους, ο Άλβι προσπαθεί να την ενθαρρύνει στην επίτευξη του ονείρου της, να γίνει τραγουδίστρια και να κατακτήσει το Hollywood. Οι συμβουλές του όμως, οδηγούν στη σταδιακή της ανεξαρτητοποίηση και στο δικό του αίσθημα ζήλιας. Ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος και μετά από μια σειρά γεγονότων οι δρόμοι τους ενώνονται ξανά για να ανακαλύψουν ότι εξακολουθούν να είναι φίλοι. Η ταινία κάνει μια ενατενιστική τομή στις σχέσεις των ανθρώπων κι επιχειρεί να ανακαλύψει τους όρους, τις συνθήκες και τους παράγοντες που γεννούν την αλλοτρίωση τους, που τους καταδικάζουν στο άγχος, στην απόγνωση και στη φυγή. Πρόκειται για ένα αμάλγαμα, για μια περιοχή όπου συναντιούνται η ιστορία κι η ψυχανάλυση, το είναι και ο χρόνος. Σ' ολόκληρο το σώμα της ταινίας, δεν έχουμε παρά μια καταγραφή αποτελεσμάτων, που έχουν οικοδομηθεί κάτω απ' την επίδραση ενός φθοροποιού χρόνου. O σκηνοθέτης Woody Alllen δείχνει να βρίσκεται σε μια αέναη κίνηση, επιλέγοντας και ενσωματώνοντας στο σκηνοθετικό του ύφος, επιρροές από διαφορετικά είδη και περιόδους του σινεμά και κυρίως από τους σκηνοθέτες που ο ίδιος λάτρεψε (Godard, Bergman, Fellini, Κασσαβέτης). Αυτές οι συνεχείς μεταμορφώσεις του ύφους, θέτουν ένα ζήτημα ταυτότητας: την απουσία εικόνων, που να συγκροτούν το κινηματογραφικό πρόσωπο του σκηνοθέτη - βρισκόμαστε μάλλον απέναντι σε ένα ιδιόμορφο φαινόμενο χαμαιλεοντισμού. Αυτή απουσία ταυτότητας και ύφους, ορίζει ένα παράδοξο για τον σκηνοθέτη: θεωρείται ένας δημιουργός, ενώ το έργο του, τουλάχιστον στο επίπεδο της φόρμας, συνηγορεί μάλλον για το αντίθετο. Εδώ όμως νομίζω ότι κρύβεται και το στοιχείο της ταυτότητας του ως δημιουργού: κατορθώνει και συνδυάζει ένα μη προσωπικό ύφος γραφής, μ' ένα βιωματικό περιεχόμενο. Αποτελεί τελικά ο Woody Allen, το ανώτερο στάδιο της κινηματογραφοφιλίας; Είναι δηλαδή ένας «εμπειρικός θεατής-σκηνοθέτης» (κατά τον Ουμπέρτο Έκο), αφού ερμηνεύει, δανείζεται και εκμεταλλεύεται - μ' ένα τελείως προσωπικό τρόπο- εικόνες που προϋπήρχαν και οι οποίες βιώθηκαν έντονα από τον ίδιο, προσδίδοντας τους ένα άλλο, από το αρχικό τους, περιεχόμενο; Εξολοκλήρου δικαιολογημένη η πλειάδα των βραβείων που απονεμήθηκαν στη συγκεκριμένη ταινία και η ένταξή της σε καταλόγους με τις καλύτερες, στο πέρασμα του χρόνου.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy