RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

L’ ECLISSE – Η έκλειψη 1962 (Michelangelo Antonioni):

Η τρίτη ταινία της τριλογίας της αλλοτρίωσης (οι άλλες δύο ήταν «Η περιπέτεια» και «Η νύχτα»), θεωρείται η καλύτερη ταινία του Antonioni με την οποία ο σκηνοθέτης φτάνει στο απόγειο του προσωπικού του ύφους. Ένα απαύγασμα τέχνης που σπάνια συναντάμε. Η Vittoria (Monica Vitti) είναι μια νέα, ευκατάστατη και όμορφη γυναίκα που θα γνωρίσει τον Piero (Alain Delon) έναν νέο και όμορφο χρηματιστή. Καθώς η σχέση τους εξελίσσεται, η Vittoria δεν θα αργήσει να τον ερωτευτεί. Σύντομα όμως θα καταλάβει ότι η σχέση τους είναι καταδικασμένη λόγω της υλιστικής φύσης του Piero... Ο κόσμος των αστών που στην «Περιπέτεια» υπήρχε σαν ένα λιγάκι αποκομμένο φόντο και στη «Νύχτα» έκανε πιο καθαρά την εμφάνισή του, εδώ είναι ο κύριος θεματικός πυρήνας. Πορτραίτο μιας γυναίκας που εγκαταλείπει έναν ώριμο διανοούμενο, γιατί δεν μπορεί να της προσφέρει καμία σιγουριά και αποθαρρυμένη, χαμένη και μόνη αρχίζει ν' αναζητά στους άλλους τη θέρμη για τη ζωή που λείπει από την ίδια. H πλοκή είναι ελλειπτική και μάλλον προσχηματική, όπως ακριβώς και τα διαλογικά κομμάτια (όπου σκοπίμως στις σημαντικότερες ερωτήσεις δε δίδονται απαντήσεις). Ο Antonioni μέσω του μοντάζ, της ασπρόμαυρης φωτογραφίας και της τεχνικής – κάδρο εντός ενός ευρύτερου κάδρου – δημιουργεί μία συνεχή αντίθεση, με τη μορφή πολλών διαφορετικών διπόλων (άκρα σιωπή – οχλαγωγία, φωτισμός – σκοτάδι, ελπίδα – απογοήτευση, ζωή - θάνατος). Ο νέος θαυμαστός κόσμος δεν περιέχει παρά απατηλά όνειρα, ενώ κάθε προσπάθεια επαναπροσέγγισης της ανθρώπινης ουσίας και φύσης γίνεται αδέξια και καταρρέει. Η γυναίκα περιφέρει τον ημιτελή εαυτό της, ως φάντασμα, στους δρόμους, ανάμεσα στα επίσης μισοτελειωμένα κτίρια της Ρώμης, απότοκα της βίαιης αστικής μετάπλασης. Η σεξουαλικότητα, η επαφή είναι το τελευταίο αποκούμπι που και αυτό αποβαίνει σύντομα άκαρπο Η εντυπωσιακή ομορφιά του χρηματιστή συνοδεύεται από μία εξίσου εντυπωσιακή κενότητα περιεχομένου, όπως ακριβώς και το αντικείμενο της εργασίας του, που επισπεύδει την κατάληξη στο κενό. Καρδιά της ταινίας αποτελούν οι σκηνές στο χρηματιστήριο της Ρώμης, μια σεκάνς ανθολογίας δεκαπέντε λεπτών σε μια ανθρώπινη ζούγκλα όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν σαν μανιακοί κερδίζοντας και χάνοντας περιουσίες μέσα σε λίγα λεπτά. Στο φινάλε της ταινίας υπάρχει μια άλλη εξίσου σημαντική σεκάνς που ερμηνεύει την ταινία, κινηματογραφώντας μια έκλειψη ηλίου, την ώρα που η Monica Vitti ξεκινάει αναποφάσιστη να συναντήσει τον εραστή της. Αυτά τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ταινίας δείχνουν το σκοτάδι της έκλειψης να πέφτει αργά από κάδρο σε κάδρο σε μια πόλη άδεια από ανθρώπους, ενώ το μόνο που υπάρχει στα κάδρα του Antonioni είναι μια νεκρή φύση από τσιμέντο, άσφαλτο και οικοδομικά υλικά. Ολική έκλειψη των συναισθημάτων.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy