RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

LABRI DI BICICLETTE – Ο κλέφτης των ποδηλάτων 1949 (Vittorio De Sica):

Η πιο δημοφιλής και ίσως η κορυφαία ταινία του «ιταλικού νεορεαλισμού», με ερασιτέχνες ηθοποιούς, πάνω στο θέμα της ανεργίας και γενικότερα της φτώχειας των μεγαλουπόλεων. Το σενάριο γράφτηκε από τον Cesare Zavattini, θεωρητικό του νεορεαλισμού και οπαδό του Βερισμού, και μεταφέρθηκε σχεδόν χαρισματικά στην οθόνη από τον De Sica, ο οποίος κατάφερε να ελέγξει τις ξεκάθαρες πολιτικές δεσμεύσεις του Zavattini αλλά και το προϊόν της δικής του κοινωνικής συνείδησης και να δημιουργήσει ένα έργο που ενώ αποτελεί σαφώς μια κραυγή απελπισίας δεν προβαίνει σε προπαγανδιστικά ατοπήματα. Άνεργος για εβδομάδες, ο Antonio Ricci καταφέρνει να εξασφαλίσει μία δουλειά ως αφισοκολλητής. Μοναδική προϋπόθεση για να αναλάβει το πόστο του, είναι να διαθέτει ποδήλατο. Πουλώντας τα νυφικά σεντόνια τους, το ζεύγος Ricci καταφέρνει να διαπραγματευτεί μία ικανοποιητική τιμή και να αγοράσει το πολύτιμο ποδήλατο. Ο Antonio ξεκινά να δουλεύει και τα πράγματα μπαίνουν επιτέλους σε μία σειρά. Μέχρι τη στιγμή που ένας αλητάκος αρπάζει το ποδήλατο και εξαφανίζεται. Για τις υπόλοιπες μέρες, η καθημερινότητα του Antonio θα είναι μία συνεχής αναζήτηση. Από την αστυνομία στις φτωχογειτονιές και από τους προλεταρίους στα υπαίθρια παζάρια και από κει στην εκκλησία και τις γέφυρες των αστέγων, ο Antonio θα περάσει σαν άλλος Δάντης, από όλα τα στάδια της Κόλασης, με προορισμό έναν Παράδεισο που ποτέ δεν μοιάζει να είναι κοντά. Η κάμερα θα τον αφήσει ξεχασμένο στο Καθαρτήριο της Ιταλικής ιστορίας. Μία παραπλανητικά απλή ιστορία, ο πλούτος της οποίας έγκειται στη λεπτομέρεια με την οποία αντιμετωπίζει τις ζωές των χαρακτήρων και την ίδια την μεταπολεμική Ρώμη, ο De Sica: οι πεινασμένες στρατιές των αντρών που πασχίζουν να βρουν δουλειά, το ενεχυροδανειστήριο όπου η σύζυγος αφήνει τα σεντόνια της για να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα και ν' αγοράσει ο Antonio καινούριο ποδήλατο, οι δρόμοι, οι συνωστισμένες από άπορους πολυκατοικίες, όπου ο Antonio και ο γιος του ψάχνουν απεγνωσμένα για το κλεμμένο ποδήλατο και το εστιατόριο όπου μια πλούσια οικογένεια καταβροχθίζει ένα λουκούλλειο γεύμα, ενώ πατέρας και γιος διασκεδάζουν την πείνα τους με ένα λιτό μενού στο διπλανό τραπέζι. Για έναν από τους μεγαλύτερους διανοητές του χώρου, τον Andre Bazin, το «Ladri di Biciclette» στέκεται σαν το λαμπρότερο διαμάντι ενός είδους που ο ίδιος αναγνωρίζει ως το μοναδικό, αγνό, αληθινό είδος κινηματογράφου, και ο οποίος στις δημοσιεύσεις του γύρω από τη γενεαλογία και την πραγματική φύση του σινεμά, υμνεί τον De Sica για το μοναδικό κατόρθωμά του: τη δημιουργία μίας ταινίας στην οποία η πραγματικότητα απεικονίζεται ανόθευτη, προστατευμένη από όποια αλλοίωση θα επέφερε η προσθήκη τοποθετήσεων και ιδεολογιών. Για τον Bazin, το μοντάζ, το mise-en-scene και οι επιτηδευμένες σκηνοθετικές τεχνικές αποτελούν τις παιδικές αρρώστιες του σινεμά. Το κατά πόσο όμως, ο De Sica, ή οποιοσδήποτε άλλος, το κατάφερε και το αν αυτός είναι όντως ο προορισμός της τέχνης, χωράει εκτενή συζήτηση, καθώς η ταινία αποτελεί ένα φόρο τιμής στο προλεταριάτο, γεγονός που περιέργως αγνοείται από επιφανή πνεύματα, όπως του Bazin. Ο ρεαλιστικός κινηματογράφος είναι η πιο απίθανη Ουτοπία, γιατί πίσω απ’ την κάμερα κάθεται ένας ανθρώπινος νους. Όπως έλεγε ο Godard, ο τρόπος με τον οποίο στήνεις το πλάνο, το τι διαλέγεις να δείξεις και το τι αφήνεις απ’ έξω, όλα είναι μία πολιτική πράξη.

1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο ΧΟΡΤΑΤΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΟΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟ

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy