BELLE DE JOUR – Η ωραία της ημέρας 1967 (Luis Bunuel):

Η ταινία που στάθηκε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του μεγαλύτερου αναρχικού διανοούμενου Luis Bunuel. Μια σουρεαλιστική ιστορία, που παρουσιάζει μια ευυπόληπτη γυναίκα της μεσοαστικής τάξης να εργάζεται σε πορνείο. Βασισμένη σε ένα μέτριο και συμβατικά δομημένο μυθιστόρημα του Joseph Kessel, απογειώνεται στα χέρια του μεγάλου δημιουργού. Φιλμικά «εθισμένος» με την μοντέρνα μεγαλοαστική τάξη και την σήψη της, ο εξαίρετος Ισπανός σκηνοθέτης αποπειράται μια ακόμα προσέγγιση της αγαπημένης του θεματικής. Η Severine (Catherine Deneuve) μία νεαρή Γαλλίδα, μέλος των ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων του Παρισιού, αν και απολαμβάνει μια ζωή άνετη, γεμάτη υλικά αγαθά αλλά και αγάπη από τον σύζυγό της Piere (Jean Sorel), νιώθει ανίκανη να συνυπάρξει σεξουαλικά μαζί του. Έτσι, διοχετεύει τη αδηφάγο λίμπιντο της σε καθημερινές βαθιές φαντασιώσεις, που την παγιδεύουν απειλητικά στους ανολοκλήρωτους πόθους της. Προκειμένου να μεταφέρει τις κατά βάση μαζοχιστικές, ανολοκλήρωτες ερωτικές τις «αποδράσεις» από το χώρο της φαντασίας σε αυτόν την πραγματικότητας, επισκέπτεται ένα πολυτελή οίκο ανοχής και προτίθεται να παρέχει τις υπηρεσίες της στους διάφορους πελάτες, πάντα υπό την καθοδήγηση της Madame Annais (Genevieve Page). Το προσωπείο της στο πρωτόγνωρο αυτό σύμπαν: μια νέα περσόνα με το όνομα «Η Ωραία της Ημέρας». Μέσα από το τολμηρό της αυτό εγχείρημα καταφέρνει, διστακτικά στην αρχή, με μεγαλύτερη απόλαυση στη συνέχεια, να εξερευνήσει πτυχές του εαυτού της που η αστική, κομφορμιστική κοινωνία θα καταδίκαζε, εάν εκτίθεντο ανοιχτά. Η ανικανότητα του άντρα της να αντιληφθεί την κατάσταση και η απορρόφησή του από το άχρωμο, άνευρο, αστικό περιβάλλον, όπου κάθε σεξουαλική επιθυμία καταπνίγεται και αποστειρώνεται, δίνουν μία ορισμένη ελευθερία στους πειραματισμούς της. Γρήγορα όμως οι καταστάσεις θα βρεθούν εκτός ελέγχου και τα προσωπεία δύσκολα πια θα κρατιούνται. Και τότε η Siverine θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις των ονειρικών (για την ίδια, τουλάχιστον) φαντασιώσεων της. Αναμφίβολα, πρόκειται για μία ταινία που εμπλουτίζεται από τους ίδιους τους υπαινιγμούς της: ο ερωτισμός γίνεται ακόμη και ασφυκτικός, χωρίς όμως το βλέμμα του θεατή να μπορεί να εισβάλλει ελεύθερα στις προσωπικές στιγμές των ηρώων. Οι νύξεις για την σεξουαλική κακοποίηση της πρωταγωνίστριας κατά τα παιδικά της χρόνια και την καταπιεσμένη καθολική συνείδησή της, επανέρχονται μέσω σύντομων, ασύνδετων flashbacks, χωρίς όμως να επιβάλλουν την ερμηνευτική τους αξία. Και πάνω απ’ όλα, οι σουρεαλιστικές πινελιές στο σκηνοθετικό χειρισμό του Bunuel ανοίγουν την πόρτα σε έναν κόσμο που θα φαινόταν παράλογος και αδικαιολόγητος, εάν οι επιθυμίες και οι ανάγκες των πρωταγωνιστών δεν τον καθιστούσαν τόσο μαγικά ολοκληρωμένο.. Η ταινία απέσπασε το βραβείο Καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1967 και παραμένει μία από τις πιο σημαντικές μελέτες του κινηματογράφου, γύρω από το σεξ, το θάνατο, το φετιχισμό και τη φαντασία. Ο Bunuel εξερευνεί την αβέβαιη γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και τη πραγματικότητα, τραβώντας τους θεατές του σ' έναν πολύπλοκο, απίθανο, πολυεδρικό κόσμο, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και χωρίς να ξεκαθαρίζει αν αυτά που βλέπουμε είναι φαντασιώσεις της ηρωίδας ή αν γίνονται στην πραγματικότητα, παίζοντας έτσι με τα όρια του πραγματικού, του ονείρου, της οπτασίας και της μνήμης.