IL GATTOPARDO – Ο γατόπαρδος 1963 (Luchino Visconti):

Αριστουργηματική ταινία του Luchino Visconti που βασίζεται στο αρκετά πολύπλοκο πολιτικό μυθιστόρημα του Giuseppe Tomasi Di Lampedusa και αφηγείται την ιστορία του Πρίγκιπα της Σαλίνα και του θερμοκέφαλου ανιψιού του Tancredi που φεύγει για να πολεμήσει μαζί με τον Garibaldi. Το 1860, στη Σικελία, ο ευγενής Don Fabrizio di Salina είναι ο αρχηγός μιας από τις ισχυρότερες οικογένειες του νησιού. Καθώς η Ιταλία θα ενωθεί υπό το σκήπτρο ενός νέου βασιλιά, η αριστοκρατία εξασθενεί και ο Don Fabrizio βλέπει τις επιπτώσεις στη ζωή του. Οι μοίρες των ανθρώπων δεν καθορίζονται πλέον από την κοινωνική τους θέση και οι τίτλοι ευγενείας δεν έχουν τη βαρύτητα του παρελθόντος. Τα φέουδα του εξανεμίζονται, ενώ την ίδια στιγμή ο λατρεμένος του ανιψιός θα ερωτευτεί μια πάμπλουτη χωριατοπούλα. Ανήμπορος να αλλάξει τα πράγματα, αποδέχεται τη νέα κατάσταση με τη φινέτσα που ταιριάζει σε έναν αριστοκράτη, παντρεύοντας τον ανιψιό του με την κόρη του πλούσιου εμπόρου. Ο νεαρός ανιψιός όμως όταν θα δει την ευκαιρία που του παρουσιάζεται, θα μεταμορφωθεί από επαναστάτης σε σύμβολο της νέας τάξης πραγμάτων. Μια από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές του ελιτιστή Luchino Visconti, αποτελεί μια αριστοτεχνικά δομημένη ταινία, που ρίχνει μια καυστική ματιά στις κοινωνικές τάξεις, την πολιτική και τον πόλεμο. Εκπληκτικό καστ, με τον Burt Lancaster, τον Alain Delon και την Claudia Cardinale καλύτερους από ποτέ, υπό την εκπληκτική μουσική του Nino Rota. Ο μεγάλος σκηνοθέτης, αριστοκράτης από καταγωγή αλλά μαρξιστής από πεποίθηση, απεικονίζει σ’ αυτό το μνημειώδες έπος την πτώση της αριστοκρατίας και την άνοδο της αστικής τάξης αναλύοντας τις διαδικασίες με λεπτό και οξυδερκή τρόπο. Χρησιμοποιώντας έναν αρκετά μεγάλο προϋπολογισμό, ο Visconti στήνει με λαμπρότητα και αυθεντικότητα μια ολόκληρη εποχή, κινώντας με άνεση την κάμερα του στα μεγαλοπρεπή ντεκόρ του, χρησιμοποιώντας τη σινεμασκοπική οθόνη, τα χρώματα και τους φωτισμούς για να τονίσει ψυχολογικές και άλλες καταστάσεις και να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα της φθοράς, με τη βοήθεια της πράγματι έξοχης φωτογραφίας του Giuseppe Rotunno. Για πολλούς, ο Visconti με τον «Γατόπαρδο» έφτασε στην κορυφή της καλλιτεχνικής του έμπνευσης και έκφρασης, δημιουργώντας έναν πραγματικό άθλο, την εκπληκτική, στημένη με ιδιοφυή έμπνευση, αψεγάδιαστη και πυκνή συμβολισμών απόδοση της τελικής σκηνής του χορού, που βαστά σχεδόν 45 λεπτά (περίπου το 1/3 της ταινίας), και στην οποία καταγράφεται με χειρουργική ακρίβεια η μετάβαση σε μία νέα εποχή. Πλέον είναι μια από τις αριστουργηματικές -αντάξια ανθολογίας- σκηνές που έδωσε ο παγκόσμιος κινηματογράφος. Ο «Γατόπαρδος» άλλωστε κατατάσσεται από πολλούς κριτικούς ως μια από τις σημαντικότερες στιγμές του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, έχει αποσπάσει δεκάδες διεθνή βραβεία ενώ ήταν η μεγάλη θριαμβεύτρια των Κανών το 1963, κερδίζοντας την ύψιστη διάκριση, το Χρυσό Φοίνικα. Μεγάλη ταινία από τις σπουδαιότερες στην ιστορία του κινηματογράφου, που παρά τη μεγάλη διάρκεια της δικαιολογεί απόλυτα τη φήμη που την ακολουθεί και έκανε ακόμα και τον ίδιο τον Ingmar Bergman να παραδεχτεί πως είναι η μόνη ταινία που ζήλεψε πραγματικά!