RSS
Οι πραγματικά 100 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, για πρώτη φορά τόσο αναλυτικά στην ελληνική γλώσσα.

ZEMLYA – Η γη 1930 (Aleksandr Dovzhenko):

Για πολλούς αυτό το βουβό, λυρικό αριστούργημα του Ουκρανού Dovzhenko, είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο σκηνοθέτης εδώ προσφεύγει στα τρία μεγάλα «αιώνια θέματα» του λυρισμού: τον Έρωτα, τον Θάνατο, την ανεξάντλητη γόνιμη φύση, με τρόπο τέτοιο που έκανε τον κορυφαίο ιστορικό του σινεμα, Ζωρζ Σαντούλ, να γράψει: «...Ο Dovzhenko εισήγαγε στην «Γη», μια έξαρση μεγάλου ζωγράφου: η οργωμένη γη κάτω από τον απέραντο συννεφιασμένο ουρανό, τα στάχυα που σαλεύουν κάτω από τον ήλιο, οι σωροί από τα μήλα που δέρνονται από τις φθινοπωρινές βροχές, το ηλιοτρόπιο εθνικό άνθος της Ουκρανίας. Μάταια θα αναζητούσε κανείς στην «αντικειμενικότητα» του Vertov, ή στο πολύκροτο «μοντάζ των ατραξιόν» του Eisenstein, το ισοδύναμο αυτού του επικού λυρισμού, αυτού του αισθησιακού πανθεϊσμού, που ξέρει να δίνει στην πιο απλοϊκή συγκίνηση, μια βαθιά απήχηση και αλήθεια». Ένας χωρικός, μετά τη συνένωση των αγροτών σ’ ένα χωριό της Ουκρανίας με σκοπό την απόκτηση ενός συνεταιρικού τρακτέρ, σκοτώνεται από έναν γαιοκτήμονα. Το κεντρικό επεισόδιο είναι το πιο χαρακτηριστικό της τεχνοτροπίας του Dovzhenko που αποδεικνύει ότι το πιο σημαντικό δραματικό μέσο του σκηνοθέτη, είναι η ακινησία.: Ο κάμπος. Η νύχτα. Οι αγροικίες. Οι κήποι τους. Τα βαριά λουλούδια του ηλιοτροπίου. Και παντού, μες στο ζεστό σκοτάδι του καλοκαιριού, οι ερωτευμένοι, ασάλευτοι με τα χείλη ενωμένα και τις ανάσες σμιγμένες. Η αναπνοή είναι η μόνη κίνηση αυτών των μαρμαρωμένων ζευγαριών, ακινητοποιημένων σε μια έκσταση, που ο βίαιος αισθησιασμός της δεν ξεπεράστηκε ποτέ στην οθόνη. Ανάμεσα στο ερωτόπαθο αυτό πλήθος είναι και ο ήρωας της ταινίας μες στην αγκαλιά της αρραβωνιαστικιάς του. Την αποχωρίζεται, μπαίνει σ' ένα δρομάκι που περνάει μέσα από φράκτες και βαδίζει αργά με τα μάτια κλειστά, για να κρατήσει την εικόνα του κοριτσιού που άφησε. Ύστερα, ξαφνικά, μονάχος μέσα στην νύχτα, αρχίζει έναν ξέφρενο χορό όπου όσο παύει γρηγορεύει, όσο πάει πλαταίνει, ώσπου κόβεται μονομιάς σαν ο χορευτής να έπεσε. Ένας πλούσιος χωρικός, κρυμμένος πίσω από έναν φράκτη, σκότωσε με μια ντουφεκιά τον νεαρό αγρότη. Την σκηνή αυτή που ξεκίνησε από την ακινησία του Έρωτα, για να καταλήξει στην ακινησία του Θανάτου, την διαδέχεται αμέσως η σκηνή με την πομπή της κηδείας που είναι επίσης αριστουργηματικά δομημένη. Με το πέρασμα μέσα απ’ τα περβόλια και τα κλαδιά των δέντρων που «χαϊδεύουν» το πρόσωπο του νεκρού, αλλά και τους νέους που τον αποχαιρετούν χορεύοντας δημιουργείται μια διονυσιακή έξαψη. Η ταινία αποτελεί ένα λυρικό πανόραμα της αγροτικής ζωής εκείνων των χρόνων, έναν ύμνο στη γη που πρέπει να καλλιεργείται με αγάπη για να θρέψει όσους μπορέσει. Αναμφίβολα η «γη» είναι η ωραιότερη εικαστικά ταινία και το ιδανικό επιστέγασμα της βωβής περιόδου του Σοβιετικού κινηματογράφου.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright 2009 The 100 Best Movies Ever Made. All rights reserved.
Free WordPress Themes Presented by EZwpthemes.
Bloggerized by Miss Dothy